Verschenen op Ouders & Onderwijs
De school van mijn dochter was na een intensief, extern ondersteund, zelfonderzoek tot de conclusie gekomen dat een koersverandering noodzakelijk was. Vanaf nu gingen ze “het beste uit ieder kind halen”. Ik kan gemakkelijk in beelden denken en schrok van de aanblik. Ik keek naar mijn dochter en schrok nog harder. Wat als ze op school het “beste” eruit gingen halen? Wat bleef er dan nog van mijn dochter over?
Het deed me denken aan een fragment uit het beroemde filmpje van Ken Robinson. Het fragment waarin hij aangeeft dat kinderen op school komen met een hoge mate aan creativiteit en dat ze, na verloop van educatie, het meeste van die creativiteit zijn kwijtgeraakt.
Ik snap dat scholen iets moeten. Dat ze vast en zeker goede bedoelingen hebben. Ik heb alleen graag dat ze het “beste” toch vooral met rust laten. Het “beste” behoeft immers alleen bevestiging. Vooral bevestiging zou ik zeggen. Ik heb liever dat scholen met dat “beste” aan de slag gaan en mijn dochter leren dat ze haar “beste” voor zoveel meer kan inzetten. Dat ze leren hoe ze dat moet doen: dat overbrengen van de kwaliteit in het ene, naar een kwaliteit in het andere.
Dat lijkt me namelijk echt van belang. Dat mijn dochter straks in staat is om haar “beste” voor veel dingen te kunnen gebruiken. We weten immers toch nog niet hoe het er straks uitziet. Dan kan ze maar beter leren hoe ze dingen kan toepassen in nieuwe situaties, dan dat ze het “beste” kwijtraakt ten gunste van nutteloze ballast (Bonifatius bij Dokkum vermoord).
Dus beste scholen: willen jullie nooit meer het beste uit mijn kinderen halen?
