Meester Toshiro Kanamori schrijft in zijn boek: “levenslessen” over het belang van bronervaringen voor kinderen. Hij stelt dat bronervaringen karaktervormend zijn en als uitgangspunt voor een individueel leven gelden.
Bronervaringen zijn die ervaringen die diepe indruk maken. Kanamori gebruikt veelvuldig het thema “dood” om zijn ideeën kracht bij te zetten en het leven te leren. Hij laat zijn kinderen kennismaken met stervenden in zijn klas en biedt ze zo de kans op bronervaringen. Maar hij gaat ook naar buiten, naar het bos en de rivier om kinderen deelgenoot te maken aan het leven.
Het opdoen van ervaringen kan dus, in de ogen van Kanamori, een levensveranderend effect hebben. De ontmoeting met Kanamori had ook dat effect. Op de sociale media, die ik dezer dagen afspeur naar Kanamori merk ik dat mensen zich soms afvragen wat deze man nu zo bijzonder maakt.
Het onderwijs dat Kanamori voorstaat is niet bijzonder. Het kent geen grote vernieuwingen, er zitten geen verrassende wendingen in, het lijkt eerder een vanzelfsprekende manier van met kinderen om te gaan. Wat is dan wèl bijzonder?
Kanamori ís zijn methode (heel kort samengevat als: be happy, live life). Het zijn van Kanamori ademt in alles wat hij preekt. Hij is overtuigender dan de film, sprekender dan zijn boek.
Met zijn komst naar Nederland biedt hij mensen die hem gaan zien de kans op een eigen bronervaring. Uit de reacties die ik gekregen heb op zijn komst naar Hengelo lijkt het ook zo te werken. Ik heb in ieder geval zelf ook het idee dat ik iets bijzonders heb meegemaakt waarvan ik de essentie moet zien vast te houden om het te kunnen verspreiden.
Hoe moet dat dan met al die mensen uit onderwijs en zorg die deze weken niet Kanamori gaan ontmoeten? Zijn zij verstoken van deze inspiratie?
Ja en nee. Zij missen met de ontmoeting met Kanamori een bijzondere ervaring. Zonder twijfel. Maar er zijn genoeg kanamori’s over in Nederland: mensen die door hun doorwrochte manier van leven en vertellen over dat leven tot inspiratie kunnen dienen. Waarbij de ontmoeting met dat soort mensen ook kan leiden tot een bronervaring.
Maar ook door om je heen te kijken en dingen op te merken kun je die ervaringen vinden.
Het is een taak om in je leven te zoeken naar de aaneenrijging van bronervaringen. Dat kan je zelf ter hand nemen en daarvoor hebben we inderdaad niet een meester uit Japan nodig.
Die meester uit Japan heeft daartoe wel een aardige zwengel aan het rad gegeven. Speciaal daarvoor: “Zenk Joe“!
