Gisteren werd ik in verband gebracht met een mysterieus nieuw twitteraccount: @RexMino. Natuurlijk keek ik bij Rex Mino en bekeek de ene tweet en de eerste informatie. Rex wil een eigen eiland, eigen regels en als ze niet meer werken nieuwe regels. Ik snapte de connectie met Rex. Ik wil ook een eiland. Ik besloot Rex te volgen en geld daarmee als een “early adapter”. Je weet nooit waar het nog goed voor kan zijn.
Ik heb Rex meteen de tekst van een lied van Andre Manuel gestuurd. Een lied dat ik vond passen bij de ambities van Rex. Ambities die ik zo herkende. Vandaag heb ik daarover doorgedacht en ik vond mijzelf in die dagdroom terug bij Rex aan een tafel in een obscuur Belgisch wegrestaurant. We bespraken de wereld, de maatschappij en krabbelden op bierviltjes onze ideeën voor het eiland.
Ideeën die net zo fantastisch als realistisch leken, op dat moment, aan dat tafeltje, op die bierviltjes. De mensen op het eiland zouden niet gericht zijn op bezit. Ze zouden gericht zijn op dienstbaarheid. Dienstbaarheid aan zichzelf en aan elkaar. Het bezit wat ze hadden was dat wat ze nodig hadden. Een gemeenschap gericht op het helpen van elkaar en ter meerdere eer en glorie van de omgeving. De natuurlijke omgeving en de mensen in die natuurlijke omgeving. Een maatschappij gericht op geluk en niet op gelijk. Op vertrouwen en niet op controle. Gericht op het verbinden van vakmanschap in plaats van het uit elkaar spelen van concurrenten.
Een plek waar vijanden vrienden werden alleen door de ideeën over elkaar te kantelen. Waar de grootste onenigheid de basis werd voor een nieuw verbond. En waar vooral iedereen zichzelf kon zijn. Een open gemeenschap die gesloten genoeg zou zijn om veiligheid te bieden aan iedereen. Een gesloten geheel waar openheid en transparantie niet eens benoemd hoefde te worden.
Er zouden nieuwe zakelijke concepten ontstaan. Onmogelijkheden werden omgedacht en zouden aan de basis staan van nieuwe succesvolle ondernemingen. Wederom niet gericht op bezit en op het vergroten van dat bezit, maar gewoon omdat het kon. En Rex en ondergetekende zouden slechts één procent van de verdiensten van de ondernemingen ontvangen. Alleen om naar een volgend eiland te kunnen reizen en daar te zoeken naar nieuwe onmogelijkheden en oude vetes die om oplossing schreeuwden. De beweging rond Rex zou groeien en groeien en meer en meer mensen zouden zich aansluiten bij zijn even verwarmende als vernieuwende ideeën.
“In september zal het beginnen”, samenzweerde Rex mij vanachter zijn glas en hij keek er nog eens diep in, “zorg dat je erbij bent” en hij schoof mij een foto toe die ik herkende van zijn site.
“Opdat je niet vergeet…”
Dagdroom of niet; ik kijk uit naar de volgende berichten van Rex. Ik zal zorgen dat ik er ben als het nodig is.
