Kanamori raakt!

Maandag 3 september 2012 was Kanamori op bezoek in Hengelo. Kanamori is de Japanse onderwijsfilosoof met de simpele en eenvoudige boodschap waar al veel over geschreven is en waar mensen niet over uitgepraat raken.

Naast de inhoudelijke opbrengsten en de inspiratie die het voor de ongeveer vierhonderd bezoekers heeft betekent was het ook voor mijzelf een bijzondere happening. Met www.oudersenonderwijstwente.nl hadden we bedacht dat onze kinderen een prominente rol zouden spelen in de organisatie. Ze hadden rollen in de entree, de bewegwijzering in het Hengelose stadhuis en de ondersteuning bij de koffie en de broodjes.

Het werd een succes, mede dankzij de kinderen. Kinderen die we een podium gunden omdat we graag wilden dat ze live kennis konden maken met Kanamori. Wanneer je dan, als organisator, zo dicht bij zo’n bijzondere man kunt zijn wil je dat graag delen met dat wat je het liefste is: je kinderen. Daar was zijn komst uiteindelijk immers om begonnen.

Dat wat me het meeste heeft geraakt in Kanamori was de hartelijkheid waarmee hij zich opstelde naar zijn publiek. Hij nam de tijd, had in het Japans voor iedereen een vriendelijk woord èn ontmoette de kinderen.

Terwijl het optreden goed verliep en ik mijn aandacht even moest verdelen werd ik verrast doordat mijn zoon, die de zaalmicrofoon regisseerde, ineens bij Kanamori op het podium stond en zich, met de dynamiek van Kanamori, iets liet uitleggen. Het was een ontroerend moment. Voor mij als trotse vader, maar zeker ook voor de zaal. Het gesprek met mijn zoon ging over de simpele functie van “dank-je-wel” zeggen als een kind iets voor je betekent. Ze sloten samen het gesprek af met een duidelijk “Zenk-Joe”, waarvan mijn zoon dacht dat het Japans was voor “dank-je-wel”.

Hij was daarmee heel dicht bij Kanamori geweest. Reden voor mijn dochter om zich ook voor te stellen en trots met hem op de foto te gaan. Zo hebben de kinderen hem van zeer nabij kunnen meemaken en ervaren.

Mijn zoon vatte zijn ontmoeting, op het podium, op de meest treffende manier samen: “Pap, het voelde heel prettig toen hij zijn handen op mijn schouders legde”. Kennelijk was er geen taal nodig.

Zoals de zaal geraakt werd door Kanamori’s beeldende en overtuigende presentatie, werd ik geraakt door de bijzondere momenten die we de kinderen hebben kunnen bieden. Ze grepen de kans iets te doen waar ze goed in zijn en vonden daar bevestiging in. Een onvergetelijke ervaring.