Waarom, vraag ik mij af, hecht een grote, starre zorgorganisatie nog aan eigen zorgpersoneel. Zorgpersoneel wordt schaars, is door de starheid in de eigen organisatie niet effectief te plannen en om ze tevreden te houden zul je zelfs toe moeten staan dat ze vele uren niet-productief aan de slag zijn in projectjes, vergaderingen, organisatiezaken, etc.
Bestaande grote zorgorganisaties willen dat omdat ze niet beter weten. Ze zijn nu eenmaal gewend aan bezit van het werkkapitaal. Overigens is de afgelopen jaren de afdeling p&o steeds meer verworden tot beleidsafdeling, die zich verantwoordelijk voelt voor het verminderen van de aanspraken van het personeel op werkgeversverplichtingen (vaste contracten, studiebudgetten, sociale plannen, loopbaantrajecten, etc). De een wil bezit, de ander wil minder plichten.
Handig is het allemaal niet. Personeel in eigen dienst is namelijk gewend om de hand op te houden en zich te laten sturen. Eigen initiatief is immers geen pre in dit soort organisaties.
Zelfstandige professionals echter hebben een direct eigen belang bij een optimale inplanning met verdienende uren (patiënten). Daarnaast hebben ze ook nog eens belang bij een optimale samenwerking met andere zorgprofessionals, om optimaal te kunnen werken. De afdeling planning kan daar in ondersteunen net zoals de andere ondersteunende afdelingen. De zelfstandige professional mag immers best gebruik maken van de ruimtes in de grote zorgorganisatie. Die ruimte is er genoeg.
Gevolg: grotere flexibiliteit, daadkrachtig handelen, verantwoordelijkheid op de plek waar die het meest effectief is: dicht bij de patiënt, bij de zorgprofessional. In je eigen organisatie heb je uiteindelijk alleen professionals nodig die interdisciplinaire behandelingen kunnen managen (praktische planning, afstemingsmomenten patiënt-zorgprofessional, financiën). Misschien ook een baan voor een zelfstandige zorgprofessional?
