Verschenen op Ouders & Onderwijs
Even voor de duidelijkheid: de school is van het kind. Het is hip en modern om in workshops, studiedagen, etc met de vraag “van wie is de school” bezig te gaan. Het levert stof tot discussie op, maar er is natuurlijk maar één echt antwoord: de school is van het kind.
Wat betekent dit?
Als de school van het kind is moet alles binnen die school waarde hebben voor het kind. Er mag best een stoffige conciërge (excuus voor het karikaturale beeld) rondlopen, als het maar ten dienste staat van de rijke leeromgeving.
Scholen maken zich vooral druk om hun eigen imago. Ze onderscheiden zich van elkaar door om het hardst te roepen dat ze “het beste uit ieder kind halen”. Terwijl mijn kind natuurlijk geen sinaasappel is. En ik er op geen enkele manier op zit te wachten dat ze het beste eruit halen. Ik heb liever dat ze er wat in stoppen. Kennis en zo, dingen die mijn kind nodig heeft, later als hij groot is. Dingen waarmee mijn kind zich kan redden.
Ik weet van mijn kind dat hij het erg prettig vindt als een leerkracht zijn naam goed zegt. Hij had ooit een juf die hem steevast verwisselde met een klasgenoot. Niet eens een leuke klasgenoot. We hebben tijdens een tienminutenonderhoud wel eens minutenlang naar een verhaal zitten luisteren over die klasgenoot en wat de juf er allemaal uitgehaald had (namelijk het beste)voordat we erachter kwamen dat het niet over ons kind ging.
De school is van het kind. Stop met workshoppen en ga zorgen dat de school, jouw school, de school van jouw kind, ook echt van jouw kind wordt. Mijn droomschool heet MijnSchool. Het lijkt me namelijk te gek als kinderen tegen ooms en tantes kunnen antwoorden op de vraag op welke school ze zitten: “Mijn school” om dan de verwarring te merken bij de ooms en tantes.
