De mythe van de Centrale Patiënt

Wie zet de patient werkelijk centraal?
Wie zorgt er in zijn veranderingsdrift voor die patient niet uit het oog te verliezen? De behoefte bij managers om grip te krijgen op processen waar ze inhoudelijk geen zicht op hebben zorgt er voor dat patienten steeds minder centraal komen te staan. Het vervelende is alleen dat alle veranderingen wel onder dat mom (de patiënt centraal) worden ingevoerd en verkocht.

Welke behandelaar heeft het idee dat hij in de laatste jaren meer tijd kwijt is aan registratie? Wie heeft zich wel eens afgevraagd voor wie die registratie eigenlijk is? Wie heeft zich weleens afgevraagd of die registratie niet slimmer kan?

Registratie van werkzaamheden is alleen van toegevoegde waarde voor de manager.
De patiënt wordt er niet beter van, zijn herstel bespoedigt niet en hij kan niet eerder met ontslag. Registratie is alleen bedoeld om managers grip te geven. Iedere manager die komt met de omtrekkende bewering dat uiteindelijk de registratie ten dienste staat van de patiënt weet dat hij eigenlijk onzin verkoopt.

Foto: enschedeaanzee C. Wermers (c) 2011

Bij organisaties met meerdere lagen speelt dit nog meer. Daar zijn namelijk bovenin de organisatie managers die helemaal geen grip meer hebben. De neiging tot overregistratie begint daar en verergert met elke laag die het naar onderen komt.


Muda is een Japanse term die gaat over verkwisting. Doen wij de dingen nog die van toegevoegde waarde zijn aan onze kerntaak: het revalideren van patiënten. Kunnen wij dingen die niet van toegevoegde waarde zijn niet beter weglaten.

Stellen wij onszelf als behandelaars de vraag nog wel waarom we eigenlijk registreren of in onwerkbare registratieprogramma’s ons werk moeten verantwoorden? Is dat nu werkelijk van toegevoegde waarde voor de patiënt? En zou er iets aan die onwerkbare situatie veranderen als we ons allemaal netjes aan de regels blijven houden? Ook al zijn die regels onnodig?

En staat die patiënt nu werkelijk centraal als we alles proberen in te delen in zorgpaden? Of zijn die zorgpaden eigenlijk een managementtool om grip te krijgen? En is dat grip-willen-krijgen eigenlijk van toegevoegde waarde voor de patiënt? Of kunnen we ook dat weglaten? Of kan het slimmer en minder omslachtig?

En als we dat grip-willen-krijgen kunnen loslaten, kunnen we dan ook de zorgpaden en de registratie weglaten? Want was ook dat niet eigenlijk verkwisting en afleiding van je belangrijkste kerntaak: het revalideren van patiënten.