Spiegelbeeldcorrecties
Zoals beloofd mijn visie op spiegelbeelden en de gevolgen voor je zelfbeeld.
`Zijn die er dan, Mark?`
Jazeker. Kijk even mee:
Wanneer ik in de spiegel kijk zie ik mijn eigen hoofd in spiegelbeeld. Mijn ogen staan, net zoals mijn mond, iets scheef ten opzichte van elkaar. Als ik de lijn van mijn mond en mijn ogen doortrek zullen ze elkaar ergens raken.
Mijn hoofd wil dat niet. Mijn hoofd wil symetrie. De mooiste gezichten zijn symetrische gezichten. Gezichten die links en rechts hetzelfde zijn. Ik wil symetrie, de mens wil symetrie.
Omdat ik van mijzelf altijd alleen maar een spiegelbeeld zie zal ik, in mijn hoofd, mijn hoofd gaan corrigeren tot een symetrisch beeld. Probleem opgelost.
Er gebeurt echter iets geks wanneer we twee spiegels pakken. Als we twee spiegels pakken en daarmee dus eindelijk zicht krijgen op ons ware gezicht schrikken we onszelf dood. Wat een scheef gezicht!
Ook dat gezicht klopt echter niet. Dat erg scheve gezicht is schever dan in werkelijkheid, door de automatische correctie die je hersenen uitvoeren bij het zien van je gezicht. Je wilde immers symetrie. De fout die de hersenen nu maken is dat ze de linkerkant naar beneden trekken, waar ze de rechterkant zouden moeten corrigeren.
Je hersenen weten dat niet en kunnen daar ook niets aan doen. Het idee echter dat je ooit echt zicht kunt hebben op jezelf is een farce. Bedenk eens hoelang het geleden is dat je de achterkant van je oorschelpen, schouders en dergelijke echt hebt gezien: nog nooit.
Maar wat heeft dit nu met zelfbeeld te maken? Voor het zelfbeeld lijkt het belangrijk dat je goed zicht hebt op jezelf. Het is een mythe dat je door naar jezelf te kijken meer zicht op jezelf krijgt. Je krijgt hooguit zicht op je gecorrigeerde spiegelbeeld. De truc van de extra spiegel helpt alleen de zieleknijper: iedereen schrikt van de scheefheid van zijn gezicht en gelooft meteen dat het met zijn zelfbeeld beroerd gesteld is.
Valt dus ook wel mee. Ook daar is overcorrectie, automatisme van je brein, oorzaak en gevolg.
Weet in ieder geval dat er dus maar weinig kans is dat je jezelf goed kunt zien. En leef daarmee. Misschien dat je daardoor eens wat beter naar die ander kunt luisteren als het over zijn beeld van jou gaat. Of zou die ander jou ook corrigeren?
