“Ik ben nou eenmaal zo!” sprak de vrouw terwijl zij bezig bleef op een manier die mij onhandig toescheen. Ik had de vrouw daarop gewezen, maar deze liet zich niet vermurwen.
“Ik heb dit altijd zo gedaan, het hoort gewoon bij mij’!” bitste ze er nog achteraan.
Deze vrouw had ongelijk. Deze vrouw achte haar eigen veranderlijkheid niet in overeenstemming met biologische gegevenheden. Nu had ik een gedragsmatig, psychodynamisch verantwoord gesprek met deze vrouw kunnen voeren. Ik koos daar niet voor. Ik koos ervoor om deze vrouw te wijzen op een paar feitelijkheden die ik op een rij zette.
Als een cel wordt vervangen, is dan de nieuwe cel anders dan de oude cel?
Dit moest zij beamen, al was ze op haar hoede voor de consequenties van haar antwoord. We kenden elkaar al wat langer en ze kende mijn manier van argumenteren. Toch kon ze niet anders dan erkennen dat het zo was: een nieuwe cel is helemaal anders dan een oude cel.
In het lichaam hebben alle cellen een beperkte levensduur. Anders dan je denkt is de levensduur van cellen beperkt tot een jaar of zeven. Zoals een slang vervelt, vervangt een mens al zijn cellen iedere zeven jaar. Denk je dat je in staat bent om te veranderen?
De vrouw begon te glimlachen. Ze was intelligent en doorzag mijn opzet. Natuurlijk zou je kunnen veranderen. Geholpen door biologische wetmatigheden kan je niet anders dan stellen dat je nu een volledig andere persoon bent dan zeven jaar geleden. De verandering is geleidelijk gegaan, maar iedere cel is vervangen door een nieuwe.
Of je daarmee ook gedragsmatig dingen anders kan gaan doen is de vraag. Dankzij de biologie kan iedereen in ieder geval stoppen met stellen dat “ze nou eenmaal zo zijn”…
