Revalideren is complex werk. De samenhang tussen wat de ene behandelaar doet en de ander nalaat, de onderlinge afstemming, de verantwoording tijdens en na de behandeling, het plannen en sturen van dergelijke behandelingen. Ingewikkeld werk.
Daar hoeft een revalidant niets van te merken. Sterker nog, een behandelaar hoeft ook niet te merken dat het een complex geheel is. Complexiteit vertroebelt namelijk je professioneel handelen. En daarmee komt die complexiteit je behandelingen niet ten goede. Je zou er dus niet mee lastig gevallen moeten worden: met die complexiteit. Het tegendeel is echter waar. Revalidanten en behandelaars moeten werken in de complexiteit van het Revalideren.
In dit verband moest ik denken aan een industrieel ontwerper die ik een tijdje geleden ontmoette. Hij noemde zichzelf een adept van de ‘simplexity‘. Simplexity, zo legde hij mij uit, is een complex concept op een simpele manier uitgewerkt. Als voorbeeld noemde hij de iPad.
De iPad is een toonbeeld van simplexity: een simpel ogend apparaat, één knop en intuitieve bediening, met een zeer complexe binnenkant. Gelukkig hoeft geen gebruiker te weten hoe complex die binnenkant is. Dat geloven we wel. Als eindgebruikers. Eindgebruikers die van jong tot oud, van computervaardig tot computeronvaardig uit de voeten kunnen met die iPad. Simplexity.
Nu weet ik dat het moment dat ik beweer dat je de revalidatiezorg niet zo complex moet maken het moment is dat ik met pek en veren wordt buitengezet. In de zorg doen we gewoon graag moeilijk. Moeilijk geeft status. Hoe moeilijker je revalidantengroep, hoe meer aanzien. Zeggen dat het simpeler kan is dus aantasting van die status. Desalniettemin probeer ik het toch:
Kan het, aan de achterkant, waar je als behandelaar moet werken, als revalidant behandeld wordt, niet wat simpeler? Dat als ik mijn rechterhand uitsteek ik een kop koffie vindt? En dat als ik denk aan wat ik op wil schrijven het al opgeschreven is? En dat als ik mijn computer bekijk ik alleen dat zie waar ik wat mee moet en wil? En er niet naar hoef te zoeken? En dat ik niet iets hoef te registreren dat toch al gebeurt? Maar dat ik, als behandelaar, alleen iets hoef te melden als het afwijkt? En dat een revalidant iets bij zich draagt (ov-chipkaart bv) dat hij bij mij tegen een kastje kan houden, bij in- en uitchecken? En dat als zijn budget opraakt hij dit online, in zijn eigen omgeving, kan zien? En dat hij daar zelf op kan sturen? Dat hij zelf zijn afspraken kan plannen? Zelf zijn budget kan beheren? Dat we verantwoording over wat we doen primair naar de revalidant doen? En niet naar tweedeinstantiebetrokkenen?
Let wel: ik roep niet op tot simpel werken. Ik roep op tot simplex werken: snappen dat het complex is, maar er niet zo moeilijk over doen. De meest aansprekende wetenschappers zijn niet zij die wollig van het taalgebruik hun toehoorders met terminologismen en jargon om de oren slaan. De meest aansprekenden zijn zij die aan iedereen, ongeacht niveau, afkomst en kennis, uit kunnen leggen waarom de dingen werken zoals ze hebben uitgevonden. Ook dat is simplexity.
Kom nu maar op met die pek, en met die veren. Wel onderstaande graag…
